BAHÇELİ’NİN KONUŞMASINDA DİKKAT ÇEKEN BÖLÜM

TBMM’de konuşan Bahçeli’nin konuşmasındaki bir cümle milletvekillerinin dikkatini çekti. Bahçeli “Kısaca, bölmek isteyenlerle, böldürmem diyenlerin kaçınılmaz karşılaşması vuku bulursa, nelerin olacağını burada bulunan saygıdeğer milletvekilleri hiç düşünmüşler midir?” dedi.

Muhterem Milletvekilleri,

Siyaset tarihimizin en büyük sorunu; birbirini anlamak, birbirini dinlemek, uzlaşma ve diyalogla sorun çözmek sorumluluğunda olan siyasetçilerin bütün güçlerini birbirini yıkmaya harcamaları olmuştur.

Meşrutiyet Meclisi’nin çalkantılı atmosferine bakınız bunu görürsünüz.

1946’dan sonraki çok partili siyasi sürece bakınız bunu fark ederseniz.

Siyasetin bir amacı vardır ve toplumsal bölünmüşlüğü, fikri çatışmayı en aza indirmek, minimum seviyelere çekmek olmalıdır.

1930’lu yıllarda Hitler’i etkileyen bir Alman siyaset kuramcısında anlamını bulan kategorik ‘dost-düşman’ kamplaşması otoriter ve tahammülsüz emellerce beslenerek fayda yerine felaketlere ortam açmıştır.

İnsanlık yanlış formüle edilmiş siyaset kanalıyla yeşeren, diktatörlerin nefesiyle yayılan kin ve öfke selinde kontrolsüzce sürüklenmiştir.

Böyle bir girdabın faturası ağır, sonucu feci olmuştur.

Siyasette nezaket yerine hakaret, vizyon yerine hamaset, belagat yerine belahat, birlik yerine bölücü dil egemen olduğu müddetçe işbirliği dinamikleri belini doğrultamayacak, etkinlik kuramayacaktır.

Kutuplaşmaya teslim olmuş bir siyaset anlayışının, nefret ve nifak salgınına yakalanmış bir siyaset söyleminin millet yararına değer üretmesi bize göre hayal mahsulüdür.

Siyasetin iki ana özelliğinden birisi olan kolektif hayatı etkileme mücadelesi; ancak ve ancak proje temelli bir bakışın, geleceği bugünden okuma becerisinin rehberliğiyle anlam kazanacaktır.

Bu çerçevede siyasetin bir diğer asal niteliği ise iktidar ilişkileriyle billurlaşmasıdır.

Fikirlerin kıran kırana yarıştığı bir sürecin nihayetinde hakikat sahteciliği yenecek, adalet önyargılara üstünlük kuracaktır.

Fikirsiz siyasetin kavgadan başka geçim kapısı yoktur.

Ülküsüz siyasetin huzuru yutması; akılsız, donanımsız ve vicdansız siyasetçinin milli haysiyet ve hatıraları çiğnemesi adeta makus bir sondur.

Kalbi ve zihniyeti tel örgülerle çevrili siyaset üslubunun siyaseti yalnızca sandığa, yalnızca kendi aldığı oy oranına sıkıştırması ilkel bir yavanlıktır.

Eğer ki, siyaseti insanlık durumunun kalıcı bir parçası olarak kabul edeceksek, ki doğrusu budur, sanal ihtilafları körüklemesine engel olmak zorundayız.

Körleşen ve kangrenleşen söylemlerle düşmanlık üretmenin, insanları birbirine düşürmenin sonu ve saygınlığı olmadığı gibi; bunun da dehşet verici gelişmelere hız vereceğini görmek durumundayız.

Hepinizin huzurunda altını kalın olarak çizerek belirtmek istiyorum ki, bekasını kutuplaşmaya bağlayan her iktidar kaybetmeye mahkûmdur.

Yozlaşan, gerçeklerle ters düşen, yoldan çıkan, ahlakla arasına duvar ören her iktidar hesap vermeye mecburdur.

Gelecek günleri geceden farklı yapmayacak bir iktidarın devamı halinde kopkoyu bir cehalet devri sökün edecektir.

Böylesi bir vahim tabloya siyasi aidiyeti, dünya görüşü, ideolojik bağı, kendisini bulduğu düşünce kaynağı ne olursa olsun her milletvekili arkadaşım itiraz etmelidir.

Demokrasiye inanıyorsak, Türkiye’nin istikbaline sadakatle bağlıysak başka bir seçeneğimiz yoktur.

Bu kutlu çatının altında gururla görev yapan her arkadaşım elbette böyle gelmiş böyle gider demeyecek, demeyi de aklından geçirmeyecektir.

Tarihin ibret sayfalarında, sınırlanmayan her gücün, ahlak ve hukukla özde tanışmamış her faninin bir vesileyle ele geçirdiği konjonktürel imkânı kötüye kullandığı yazılıdır.

Meşhur fıtrat kavramı asıl burada kendisini acı da olsa göstermektedir.

Demokrasiyi mümkün kılan ortak iyiye atıf yapması kadar, adaletin beşeri ve siyasi yapısıdır.

Bu yapı küflendikçe, bu yapı içe kapanıp saldırılara uğradıkça demokrasi demagogların eline geçecek, oligarşik zihniyetlerce kuklaya çevrilecektir.

Zekâya sınır çizilemeyeceği doğrudur, ama ihtiraslara gem vurulmazsa, ihanet ve inkarlara engel olunmazsa doğacak fecir, aydınlığın değil kavurucu ve feci bir ateşin hükmünü hepimize, 77 milyona tebliğ edecektir.

Türkiye’nin geniş bir ‘oh olsun’ ile, derin bir ‘eyvahlar olsun’ arasına sıkışmasına fiil ve eylemleriyle sebep olan herkes bu ateşe odun taşımaktadır.

Dürüst ve nezih bir mizaca sahip her arkadaşım bu söylediklerimi enine boyuna yorumlayacaktır.

Anlaşmaya açık, algılarının kilitleri kapanmamış, niyet ve istidadı temiz her milletvekili bu düşüncelerimi çok boyutlu değerlendirecektir.

Dikkatinizi çekiyorum, uzun bir süredir çözüm kavramı etrafında bloklaşmalar ve yığılmalar yaşanmakta, yığınaklar yapılmaktadır.

Çözüm diyenlerle çözülme diyenler doğal olarak iki ayrı uçta birikmiş, karşılıklı olarak mevzilenmiştir.

Çözüm ezberine takılan iktidar ve bölücü çevreler ya bilerek ya da kördüğüm olmuş zihniyetleri gereğince dibe sürüklendiğimizi görmekten acizdirler.

‘Aladdinin Sihirli Lambası’ndan ovula ovula çıkarılmış gibi sunulan, Allah affetsin ama, neredeyse ilahi emir gibi gösterilen çözüm kavramını konuşmak için önce sorundan, sorunun ne olduğundan bahsetmek lazımdır.

Sorun kelime anlamı itibariyle; araştırılıp öğrenilmesi, düşünülüp çözümlenmesi ve bir sonuca bağlanması gereken durum ve problemdir.

Çözüm ise bir sorunla ilgili varılan sonuçtur.

O halde sorun nedir, neleri kapsamaktadır?

Çözümle kast edilen, çözümle ulaşılmak istenen nelerdir?

Sorun terör ise çözümü tam saha pres, teröristlere soluk aldırmamak, hainlerin kökünü kurutacak mücadele azmini sergilemektir.

Kan dökmek için silah başında bekleyen mihraklarla önce sorun seansları düzenleyip, sonra da sözde çözüm sofrasına oturmak zillettir, hezimettir.

Marjinal ve marazi gruplarla masaya kurulup pazarlıklarla devlet ve millete kumpas kurmak, milli birlik ve beraberliğimizi dinamitlemek en hafif tabirle ihanet değil de nedir?

Alçalışı yükseliş zannetmek şuursuzluk örneğidir.

Bölünmeyi birleşme, dağılmayı toparlanma zannetmek kaskatı kesilmiş vicdan özrüdür.

Biz, terörden jest bekleyerek, medet umarak hiçbir meselenin çözülmeyeceğini, teröristlerle müzakere edilerek hiçbir neticenin alınamayacağını defalarca söyledik.

Hamd olsun milli hafızamızı kaybederek mankurtlaşanlardan olmadık.

Tarihe baktığımızda bugünümüzü gördük, yarınımızı öngördük.

Kültür mirasımızla kardeşliğimizin, millet emanetinin şükür duasını yarım asırdır yaptık.

Muhterem heyetinize özellikle hatırlatmak istiyorum, geçmişte ne zaman sorun izahları yapılsa, ne zaman çözüm sloganları atılsa ya insanımızdan ya da toprağımızdan olduk.

Tıpkı bugünkü gibi, imparatorluğumuzun sinir uçlarıyla oynandığında devletle beraber fes de göçmüş, sancakla beraber millet de son yurduna sancılı bir geri dönüş yaşamıştır.

İşkodra’da Basra’ya kadar nüfuz eden emperyalizm her defasında, benzerlerine şimdilerde de tanık olduğumuz propaganda taktikleri ve Şark Meselesi vasıtasıyla üzerimizde oyunlar oynamıştır.

Retorikte ‘üst akıl’ diye fişlenenlere pratikte eşbaşkanlık yapanlar, emperyalizmle fikir birliği içinde olacak kadar köleleşmek yerine tarih yapraklarını birazcık karıştırırlarsa ne dediğimizi anlayacaklardır.

Çok uzaklara gitmeye gerek yoktur.

1910’lu yıllardaki hazin olduğu kadar sarsıcı çekiliş ve bozgunlara her seferinde koz olarak kullanılan sorun ve çözüm kavramlarıyla muhatap kaldık.

Balkan Dağlarında ellerinde kanlı tüfeklerle gezen çeteler, şehirlere tutunmuş bölücü nitelikli komite ve dernekler çözüm istiyorlardı.

Düvel-i Muazzam çözüm diye bastırıyordu.

Etnik-i Eterya’nın Helenizm, yani Enosisle simgeleşen arzuları ve bunun baş destekçisi İstanbul’daki Fener Rum Patriği çözüm diye bağırıyordu.

İncil, Istavroz, tabanca ve hançer üzerine edilen yeminlerin ana teması çözüm, gizlenmiş ana hedefi ise bağımsızlıktı.

İkinci Meşrutiyet’ten sonra Meclis-i Mebusan’da yer alan 20’ye yakın Rum kökenli mebus ve bunların baş aktörü Yorgi Boşo Efendi çözüm temposu tutuyordu.

Yunanistan, Karadağ, Sırbistan, Bosna Hersek, Bulgaristan, Makedonya, Arnavutluk, Hicaz çöllerinden Yemen’e kadar Türk toprakları sorun tanımlamasıyla çözülerek bir bir kaybedilmişti.

Her sorun yeni bir isyan dalgası, yeni bir kopuş getirmiştir.

1908’lerde Panço Doref Efendi’nin Bulgaristan’a devlet demesine bile kızan ve öfkelenenler malum akıbeti engelleyememiş, çözülmeyi durduramamışlardır.

Dış tesir ve telkinler Türklüğe kefen biçmiş, bunun için de hasta adam olarak tarif edilen koskoca İmparatorluk gün be gün budanmıştır.

Arap vilayetlerini temsil eden ve sayıları 60 ile 90 arasında değişen mebusların hepsi Abdülhamit Zahravi öncülüğünde Araplık davası gütmüşler, çözüm diyerek İmparatorluğa yüz çevirmişlerdir.

Ne çare ki, Osmanlı kimliği çözülmeye fren olamamış, çöküşün önüne geçememiştir.

Bir tek, millet-i hakime sorumluluğu taşıyan büyük Türk milleti İmparatorluk fikrine sımsıkı sarılmış, kaderi kabul etmiştir.

Şimdi bu tarihi hakikatleri unutalım da sorun ve çözüm akıntısına biz de mi kapılalım?

Bir asır sonra, bu sıralarda oturacak gelecek neslin temsilcilerine bölünmüş, parça parça kopmuş, yerleşim yeri isimleri değiştirilmiş, eğer adına devlet, eğer adına millet denirse bir miras mı bırakalım?

Kendi ismiyle değil de, Manisa’nın isminin dahi değişmesini öneren şahsiyetlerle nereye gideceğiz?

Sayın milletvekilleri ne diyeceksiniz?

Sorun ve çözüm makasına alınmış Türk milletine, böylesi karanlık bir yola, böylesi meçhul bir güzergâha, sürekli uyardığımız bir felakete iterseniz;

İçeriğini bile bilmediğiniz sözde çözüm kulvarına yuvarlarsanız;

Bunu tarihe nasıl anlatacaksınız?

Bunu ecdadımıza nasıl söyleyeceksiniz?

Bunun vebalini nasıl üstleneceksiniz?

Bunun hesabını iki cihanda nasıl vereceksiniz?

Hayır, asla, kat’a bunu kabullenemeyiz, bu iflasa razı olmayız.

Tarihin tekerrür etmesine göz göre göre onay veremeyiz.

Yüreklerinize sesleniyor ve soruyorum; PKK denen insan ve insaf kasaplarıyla Türkiye’yi masaya yatırmak çözüm müdür?

Ömür boyu ağırlaştırılmış hapse mahkûm bir katilin; “benim bu kadar ağırlığım yoktu, İmralı’da daha fazla etkili ve güçlü bir lider oldum” sözlerini duymak çözüm müdür?

PKK’lı militanların kaleşnikoflarla yol kesip kimlik kontrolleri yapmaları,  maske takıp sözde asayiş timleri oluşturmaları, haraç alıp sokakları geçilmez hale getirmeleri çözüm müdür?

Mehmetçiklerin enselerinden kahpece vurulmaları çözüm müdür?

Van’da, Bergama Belediye Spor’lu bir futbolcunun gol sevincini paylaşırken asker selamı vermesine hiddet ve şiddetle cevap vermek çözüm müdür?

Bölücü terörün sözde vali ve kaymakam ataması yapacak kadar zıvanadan çıkması, sorarım Hükümet sıralarında oturan zevata, çözüm müdür?

Kürdistan kurulunca iş bitecek, Sevr dirilirse İmralı ve Kandil’den düşen zehirli elmalar kaçak ve karanlık sarayın başına düşünce herkes muradına erecek midir?

Kimse boşu boşuna hayale kapılmasın, Türk milleti bu tezgâha düşmeyecektir.

Mezhebi, kökeni, yöresi ne olursa olsun, hiçbir kardeşim çözülmeyi benimsemeyecektir.

Şehit ve gazilerimiz emin olsun, Türkiye ilelebet payidar kalacaktır.

Güvence arayanlara, teminat soranlara diyorum ki; Milliyetçi Hareket Partisi zalimin korkulu rüyası, hainin amansız düşmanı olarak dimdik durmaktadır.

Niyet sahiplerini bir kez daha ikaz ediyorum:

Milliyetçi Hareket Partisi ve milyonlarca Türkiye Sevdalısı, şanlı bayrağımıza, şehit yadigarı aziz vatanımıza, yaşanmış asırların tanığı asil Türk milletine yan gözle, çatık kaşla bakanların tam karşısındadır.

Hükümet’e diyorum, kamu düzenini idrak edememiş vesayet altındaki Başbakan’a sesleniyorum, aldığınız oya bakıp, “Türkiye’nin tamamıyız” deyip duruyorsunuz, dikkat edin;

Bir milletin tarihinde, medeniyet meselesinin oy toplayarak halledildiği görülmemiştir.

Bir milletin varlık ve hayat haklarının sandık yoluyla kazanıldığı da vaki değildir.

Düzmece bir demokrasi anlayışını sığınak yaparak millete ve devlete çelme takılmasına dün sessiz kalmadık, bugün de kalmayacağız.

Kars’tan Edirne’ye, Hakkâri’den Manisa’ya, Şırnak’tan İzmir’e, Rize’den Antalya’ya kadar bu kutlu vatanda yaşayan bütün kardeşlerim hesaplarınızı boşa çıkartır, hevesleriniz kursaklarınızda bırakır.

Türkiye Cumhuriyeti; tek millet, tek devlet, tek vatan, tek bayrak, tek dil esasına dayanan, milli ve üniter yapıda teşekkül eden kurtuluş mücadelemizin ulvi bir emanetidir.

Ve bu emanet ne pahasına olursa olsun, hangi zorluklar çıkarsa çıksın korunacaktır.

Devletimiz, evrensel değil tarihsel bir olgu olup; yapaylıklar üzerine inşa edilip farklılıkları teşvik etmek için örgütlenmiş ısmarlama bir organizasyon olmamıştır.

Millet kaderine yine sahip çıkacak, istikbaline ve istiklaline yine leke sürdürmeyecektir.

Vatanımız, birbiri ile müşterek oluşturamayacak kadar farklı insanların kafesler arkasında, birbirleriyle zorla ve temassız yaşadıkları toprak parçası değildir.

Vatan için bedel ödenmiş, şehit verilmiş, çileye katlanılmıştır.

Hangi bedbahtın kardeşliğimizi bozmaya, bin yıllık kaynaşma ve kucaklaşmayı yıkmaya gücü yetecektir?

Tarih, içinde yaşadığı toplumla uzlaşacak ortak değerleri azalmış olanların ana gövdeden koparak aynı geleceği paylaşmaktan uzaklaştığının örnekleri ile doludur.

Elbette ki birlikte yaşamanın zorbalık, zulüm, eritme veya yok etme ile sağlanamayacağı net ve açıktır.

Fakat şu sorumuzun cevabı mutlaka verilmelidir: Aldıkça  iştahı kabaran ve adım adım emellerine yaklaşan bölücülüğün duracağı yer neresi olacak, hükümetin direnci nerede ortaya çıkacaktır?

“Çözüm süreci millete mal oldu”, “Kamu düzeninin olmadığı yerde çözüm süreci yürümez”, “çözüm süreci kamu düzeninin alternatifi değildir” ifadeleriyle tenakuz deryasında yüzenBaşbakan nereye kadar hareketsiz kalacak, hangi eşiğe kadar bölücü güruhun tehditlerine boyun eğecektir?

Sayın Davutoğlu ‘çözülme sürecinden çok rahatsız olan var’ diyerek siyasi iz sürücülüğü yapıyor, öznesi gizli uyarılarda bulunuyor.

Başka yerlerde sorumlu aramasına gerek yoktur, evet biz çözülmeden de, Kandil ve İmralı’yı kapsamına alan rezil müzakerelerden de oldukça rahatsız ve şikâyetçiyiz.

Mücadeleden mütareke ve müzakereye kıvrılan korkaklık ve teslimiyetçilikten kaygılıyız.

Farkında mısınız, siyasi bölücüler kıyamet kopartmaktan bahsetmektedir.

Bu çevreler sokak diliyle tahrik kampanyalarını sürdürmekte, iç güvenlikle ilgili düzenlemeye ateş püskürmektedir.

Siyasi partilerin eylemleri, “Devletin bağımsızlığına, ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğüne” aykırı olamayacaktır.

Aksi bir tavır Anayasal yaptırımlar uygulanmasını gerektiren Anayasa suçudur. Peki hukuk neyi beklemektedir?

Kobani bahanesiyle Ekim ayının ilk haftasında çıkan vahşet olaylarının bir benzeri yaşanırsa, bunun hesabını kim ödeyecektir?

Sayın Başbakan, dilinizden düşürmediğiniz kamu düzeni yerlerde sürünüyor, hala uyumaya, saray savunuculuğuna devam mı edeceksiniz?

Asker ve polislerimizle uğraşırken PKK militan kadrosunu dolduruyor, yaşları 13-18 arasındaki çocukları dağa götürüyor, hala atalet ve acizce bakacak mısınız?

Süreç ihanetinin PKK’yı serbest bıraktığı, güvenceye aldığı aşikârdır.

Artık ihanet saklanmıyor, maske takarak duvar diplerinde, dağ kovuklarında gezme ihtiyacı duymuyor.

Türkiye eriyor, millet tahrip ediliyor, vatan tartışılıyor, bugün ve geçmişteki hainler baş tacı yapılıyor, hala durmak yok yola devam mı diyeceksiniz?

Devamsa bu nereye kadardır? Tamamsa bu ne zamandır?

Hain taleplerin yoğunluğu aşırı yüklemeye yol açıp sistemin cevap verme kapasitesini zorlayacak ve bir noktadan sonra sıcak bakılan istekler karşılanmazsa devlet kendi kendini idame ettiremez hale gelecektir.

Buna tarihin her devrinde çöküş denmiştir.

13 Kasım 2009 tarihinde bu kürsüden sormuştum, yine tekrarlıyorum:

“Kesinlikle vermek istemeyenlerle, ısrarla almak isteyenler arasındaki engeller zayıfladığında, mesafeler kısaldığında,  taraflar görüş menziline girdiğinde ortaya çıkabilecek gelişmeler hakkında aranızda bir fikri olan veya öngörü geliştiren var mıdır?”

Kısaca, bölmek isteyenlerle, böldürmem diyenlerin kaçınılmaz karşılaşması vuku bulursa, nelerin olacağını burada bulunan saygıdeğer milletvekilleri hiç düşünmüşler midir?

Sayın Başkan,

Değerli Milletvekilleri,

Bu duygu ve düşüncelerle 2015 Yılı Merkezi Yönetim Bütçesi’nin ülkemize ve milletimize hayırlı olmasını Cenab-ı Allah’tan niyaz ediyorum.

Konuşmama son verirken, sizleri veekranları başında bizi izleyen aziz vatandaşlarımızı bir kez daha saygılarımla selamlıyorum.